JAK WYGLĄDAŁ NAUTILUS?

Salon był pogrążony w mroku; przez szyby połyskiwały fale. Spojrzałem. Wokół "Nautilusa", w promieniu ćwierć mili, woda zdawała się przesycona blaskiem elektrycznym. Piaszczyste dno było jasne i czyste. Ludzie z załogi w skafandrach uwijali się wśród sczerniałych szczątków kadłubów, dobywając z rumowisk na pół przegniłe beczki i podziurawione skrzynie. Z tych skrzyń i baryłek wysypywały się sztaby złota i srebra, wielkie masy dukatów i klejnotów. Całe dno morskie było nimi zasłane. Obładowani cennym łupem, powracali marynarze do "Nautilusa", składali w nim swoje ciężary i znów podejmowali pracę na miejscu, owego niewyczerpanego złoża srebra i złota. Tu zatem było pole bitwy z 22 października 1702 roku! W tym właśnie miejscu zatonęły galiony wiozące złoto dla rządu hiszpańskiego. Tu przybywał kapitan Nemo, ilekroć miał ładować nowe miliony na pokład "Nautilusa". Dla niego i tylko dla niego przysłała Ameryka te bezcenne kruszce! On był bezpośrednim i jedynym dziedzicem skarbów, które podbitym Inkom wydarł Ferdynand Cortez!

Tak oto przedstawia się wnętrze "Nautilusa" wg opisu samego Verne'a. Opis ten posłużył Waltowi Disneyowi do wiernego odtworzenia wszystkich detali i wyposażenia "Nautilusa" dla potrzeb filmu noszącego taki sam tytuł jak książka opisująca podmorskie podróże kapitana Nemo.

Od lewej, u góry: ster poziomy, szalupa ratunkowa, jadalnia, kuchnia, salon, kiosk, sterówka, reflektor, organy.

Od lewej, u dołu: ster pionowy, silniki, zapasy tlenu, siłownia, sterownia, magazyn skafandrów, koszyk na produkty wydobywane z morza, wyjście dla nurków, skarbiec, głębokościomierz, zbiorniki balastowe, apartamenty kapitana Nemo, amortyzator. "Nautilus" miał 70m długości, 8 m szerokości i napędzany był elektrycznie z baterii akumulatorów.