Janusz Korczak

właściwie Henryk Goldszmit, urodził się w 1878 roku w Warszawie. Pisarz i publicysta, pedagog; z wykształcenia lekarz pediatra. W 1912 roku został kierownikiem Domu Sierot dla dzieci żydowskich w Warszawie, był również współorganizatorem Naszego Domu, zakładu wychowawczego dla dzieci. Uznanie autonomii i godności dziecka było według niego sprawą priorytetową. W 1920 roku zgłosił się jako ochotnik do wojska i pełnił służbę medyczną podczas wojny polsko-radzieckiej. W latach 1935-36 wygłaszał pogadanki radiowe, zebrane później w tomie "Pedagogika żartobliwa" (1939).

Pozostawił bogatą spuściznę literacką i teoretyczną, obejmującą m.in.: literaturę dla dzieci ("Król Maciuś Pierwszy",1923; "Bankructwo Małego Dżeka", 1924; "Kiedy znów będę mały", 1925; "Kajtuś czarodziej", 1934), dla dorosłych ("Dzieci ulicy", 1901; "Dziecko salonu", 1906; "Mośki, Jośki i Srule", 1910; "Józki, Jaśki i Franki", 1911; "Jak kochać dziecko", 1920; "Prawo dziecka do szacunku", 1929) oraz prozę poetycką ("Modlitwy tych, którzy się nie modlą", 1922; "Bezwstydnie krótkie", 1926). Janusz Korczak zginął w komorze gazowej, wywieziony wraz z wychowankami do Treblinki w 1942 roku. W 1958 roku został wydany "Pamiętnik" pisarza z warszawskiego getta.

UNESCO uznało rok 1978, setną rocznicę urodzin Janusza Korczaka, za datę pamiętną w dziejach ludzkości, a rok później, w 1979 r. powstało Międzynarodowe Stowarzyszenie im. Janusza Korczaka, stanowiące dobrowolną federację przeszło 20 Komitetów czy Stowarzyszeń Korczakowskich działających w Europie i na całym świecie.